Aktualności

Wideo, w którym poruszony jest jeden z najważniejszych tematów, które warto podjąć we własnym wnętrzu. Temat jest na tyle ważny, że wstępnie umysł może starać się go zbagatelizować i odciągnąć od niego naszą uwagę. Kiedy nie damy się temu i podejmiemy temat, to może pojawić się przedziwne uczucie zmęczenia, rozleniwienia, zawieszenia mentalnego, wszystko po to, abyśmy tylko nie podeszli na serio i z uważnością do poruszanego tematu. Jeśli jednak nie damy się i temu zabiegowi, i zaczniemy z pełnym zrozumieniem wsłuchiwać się w opisywane sprawy, to możemy doświadczyć czegoś przełomowego w naszym życiu...

Aby oglądać z polskimi napisami, upewnij się że po włączeniu filmu przycisk CC  jest aktywny

Osobowość Oparta na Umyśle (cz.1)   // Inne / Rozmaitości

Słowa te mogą pochodzić albo od kolektywu ludzkości z poziomu Suwerena i/albo od samej planety Ziemia. Na poziomie ciała-ego wielu ludzi żyje w iluzji świata dwoistości, lecz na poziomie Suwerena istnieje imperatyw zharmonizowania tego co dwoiste, uzdrowienia tego co przynosi ból i cierpienie. Kolektyw ma świadomość, że istnieją grupy istot przebudzonych, które są w stanie usłyszeć prośbę o pomoc i zainterweniować w razie potrzeby.

Przedstawicielka grupy na pustyni zgłasza swoją gotowość do działania. Ubrana jest w strój astronauty. Strój ten oraz słowa "Płyń do gwiazd" nawiązują do kosmicznego wymiaru pola działań, do których przygotowana jest przedstawicielka. Słowa "Odpalonych rakiet, łatwo nie dogoni czas." mogą mieć dwojakie znaczenie:

• 1) Poza głównym torem fabularnym (działania pozasceniczne), utwór zawiera również poboczny tor fabularny (loty kosmiczne astronautów). Na tym torze fabularnym słowa o rakietach mogą oznaczać zachwyt nad szybkością silnika rakietowego startującego wahadłowca astronautów.
• 2) Na torze fabularnym działań pozascenicznych, słowa o rakietach mogą oznaczać, że wystrzelenie pocisku rakietowego w formie zbrojnej trwa krótko, lecz już odbudowa dokonanych zniszczeń jest czymś, czego łatwo nie dogoni czas. Stąd warto działać już wcześniej.

Czujesz to, brak nam sił
zdaje się, że mamy problem.
Ale tak chcemy żyć
tak na maksa, nie tak po prostu.

Przedstawicielka zdaje sobie sprawę, że grupy przebudzonych są w mniejszości planetarnej, że brak optymalnej ilości sił (ludzi), którzy by świadomie zainterweniowali w razie potrzeby. Mimo to nie rezygnuje, mówiąc że wybierają dać z siebie wszystko i tylko ta opcja ich interesuje. Dziewczynki ze świątyni, grupa zadaniowa przebudzonych kobiet oraz tajemnicza liderka udają się tam, gdzie tkwi prawdziwe sedno konfliktu zbrojnego, do kryjówki kontrolerów wojskowych. Z kolei grupa z pustyni dołącza do nich zdalnie, zapewniając wsparcie energetyczne.

Na podniesioną broń zagubionych w dwoistości wojskowych, grupa interwencyjna reaguje schowaniem swoich dłoni za siebie, jako wyraźny znak, że nie zamierzają odpowiedzieć przemocą na przemoc. Można też wyciągnąć wniosek, że najprawdopodbniej zdecydowana odmowa zareagowania przemocą na przemoc oraz specyficzne ruchy taneczne utworzyły rodzaj bariery ochronnej, gdyż kontrolerzy wojskowi opuścili broń i czekają. Do akcji wkracza stojąca w cieniu mroczna postać, najprawdopodobniej pochodzenia pozaziemskiego lub z innego wymiaru, która ma nadzieję przebić się przez pole ochronne wytworzone przez grupę zadaniową.

Liderka - kumulująca siły składowe wszystkich uczestników interwencji - mierzy się z mroczną postacią poprzez reaktywację u niej energetyk serca, co widoczne jest jako rozgrzane do czerwoności serce. Zamiast odpowiadać przemocą na przemoc, przebudza u drugiej istoty to, co zostało uśpione (serce), gdyż wie że stosować przemoc i cierpienie może tylko ktoś kogo serce zostało zamrożone i uśpione. To powoduje ocknięcie się mrocznej postaci i zaniechanie z jej strony przemocy. Reakcja ta rozchodzi się promieniście na kontrolerów wojskowych, reaktywując ich serca.

Sceny ukazane w utworze mają charakter alegoryczny, aczkolwiek dotykają realnych spraw. Pozytywny wpływ na uzdrawianie punktów zapalnych poprzez skumulowane zdalne działanie osób medytujących w danej intencji, jest udowodnione w eksperymentach naukowych. Także na poziomie osobistych spraw codziennych, każdy z nas może samodzielnie sobie to wypróbować. Przykładowo gdy mamy do czynienia z zagubioną w dwoistości osobą lub grupą osób, które wykazują złośliwe działania, to czy lepszy skutek długofalowy uzyskamy odpowiadając złośliwością na złośliwość, negatywną energią na negatywną energię, czy raczej tworząc wokół siebie barierę ochronną i wysyłając do takiej osoby częstotliwości miłości, które oczyszczają ją z zasłon dwoistości?...

Aby oglądać z polskimi napisami, upewnij się że po włączeniu filmu przycisk CC  jest aktywny

Odpowiedź Sercem   // Inne / Muzyczny Zakątek

Jak połączyć złapanie w pułapkę czasu istot nieskończoności (o czym mówił Neruda) z konceptem Suwereno-Integralności?

Suwereno-Integralność jest Konceptem Międzywymiarowego Fraktala, który funkcjonuje w różnych punktach na osi czasu i w różnych wymiarach (czyli jakby w odrębnych światach). To, co znamy w naszym aktualnym przedziale czasowym i w naszym zakresie częstotliwości (wymiarze) może być (i zazwyczaj jest) zupełnie innym rodzajem rzeczywistości niż to, co było lub będzie doświadczane przez nas samych w odległym punkcie czasu (sprawa wygląda podobnie jeśli chodzi o wymiary).

W wielkim uproszczeniu, na tę chwilę widzę to tak, że cały temat "pułapki" i pewnych wydarzeń jest jakby wycinkiem ogromnego tortu, którym jest Suwereno-Integralność. Zatem pułapka dotyczy pewnego wycinka naszej całości. Każdy z nas jest wielkim tortem, a to co doświadczamy na co dzień jest tylko małym wycinkiem tego tortu.

 

 

To powoduje, że nie jest tak źle jakby się mogło wydawać, patrząc na koncept pułapki. Aczkolwiek nie można też usunąć tego wycinka, gdyż wtedy całość nie byłaby całością. Pozostaje jakoś wziąć to na klatę, doprowadzić do harmonii i wyciągnąć jak najbardziej konstruktywne wnioski. Innymi słowy rzeczywistość pułapki i rzeczywistość opisana w najnowszej książce, współistnieją i przeplatają się. Jedna nie wyklucza drugiej. To się dopiero nazywa hard level challenge (wyzwanie na bardzo ambitnym poziomie) ;)

Pułapka czasu a Suwereno-Integralność   // Kontakt / Artykuły Elorina

Historyjka prosta i wydawałoby się oczywista, mająca jednak ponadczasowe odniesienie do życia codziennego każdego z nas. I nie jest sztuką powiedzieć "Mam wszystko i wszystkich gdzieś". Sztuką jest wyrażać siebie z jednoczesnym współodczuwaniem, empatią i zrozumieniem wobec innych ludzi, zwierząt, przyrody.

Mamy tu do czynienia ze swojego rodzaju "sztuką szacowania". Warto pamiętać, że granica między współodczuwajacym szacowaniem a krzywdzącym osądzaniem może być czasem cienka. W przytoczonej historyjce potrzebę odciążenia podczas wędrówki może odczuwać zarówno ojciec, syn, jak i osiołek. Pewnym rozwiązaniem jest wymienianie się, tak aby każdy po trochu odpoczął. Jednak obserwator z zewnątrz zobaczy, że w danej chwili odpoczywa tylko jedna istota (ojciec, syn, albo osiołek) i swoje pomyśli i powie. Dlatego tak ważne jest aby uwolnić się od sugerowania się tym, co inni nam mówią i wczuć się we własne wnętrze, własne odczucia, intuicję.

Przypowieść o Osiołku   // Inne / Rozmaitości

Hania jest spontaniczną, ciekawą życia istotą. Tak jak każdy z nas, jest międzywymiarową istotą duchową, która chcąc doświadczyć świata dwoistości przywdziała ciało-ego-program społeczny. Jej otwartość i spontaniczność powodują, że rozmawia w bardzo naturalny sposób, dzieląc się po prostu tym, co czuje, bez dokładania kalkulacji, osądów, korzyści itd.

Z drugiej strony, jej młody wiek i nałożony na jej Suwerena strój ciała-ego-programu społecznego, utrudniają czasem przetworzenie niektórych informacji i dobór słów. Mimo wszystko jej głębsza istota zdaje się świetnie sobie z tym wszystkim radzić i przejawiać się w Hani na swój subtelny sposób. Jeśli masz ochotę przysiąść się i posłuchać lekkiej, pogodnej, prowadzonej bardzo prostym językiem rozmowy między Hanią a dwojgiem dorosłych osób, to zapraszam do filmu poniżej.

W trakcie rozmowy opisana jest również ciekawa "technika" pogłębiania swojej więzi z Pierwszym Źródłem.

Jakość dźwięku nie zawsze jest idealna, dlatego zostały przygotowane polskie i angielskie napisy, które czasem pomagają w zrozumieniu.

Aby oglądać z polskimi napisami, upewnij się że po włączeniu filmu przycisk CC  jest aktywny

Rozmowa z Hanią   // Inne / Rozmaitości

Mimo, że słowa tej piosenki nawiązują głównie do relacji w związku między dwojgiem ludzi, to z ich perspektywy można spojrzeć na różne aspekty życia:
1) relacja w związku
2) relacje poza związkiem
3) każdy element życia.

Początkowe słowa opisują coś, co jest rezultatem "konsumującego umysłu". Istnieje pewien aspekt umysłu, który - o ile nie otuli się go głębszą obecnością naszej istoty - zdaje się stosować mniej więcej taki wzorzec:

1) Poznaję kogoś nowego lub znajduję coś nowego
2) Jestem otwarty, traktuję innych na równi, angażuję się, doceniam, jestem spontaniczny, zależy mi itd.
3) Badam, obserwuję, skanuję, oceniam, osądzam, ważę korzyści i obciążenia, wychwytuję słabe punkty
4) Jeśli ocenię, że dobre relacje z daną osobą są mało przydatne, to odwaracam się od niej. Jeśli natomiast uznam relację za przydatną, to rozpoczynam jej "konsumpcję" umysłem.
5) Po jakimś czasie "konsumpcji" następuje nasycenie, a z czasem "przejedzenie". Spontaniczność i świeżość zastępują znużenie i kalkulacja. Wiele czynności zaczyna być odtwarzane jak z automatu.

Tak działa niższy aspekt umysłu. Jeśli wsłuchać się w niego i dać się wkręcić, że my to on, to z czasem nasze życie może coraz bardziej przypominać jego podejście. Ale po co oddawać rolę kierowcy w ręce podprogramu? Nikt tego oczywiście nie robi specjalnie, ale w świecie dwoistości jest łatwo się zagapić, albo przejąć nawyki i podejścia od innych.

Wyobraźmy sobie, że mamy super samochodód, ale silnik i całe wnętrze (świadomie lub nieświadomie) przełączamy w tryb uśpienia, skupiając się jedynie na karoserii. Dbamy o tą karoserię na wszystkie możliwe sposoby, pucujemy ją, upiększamy itd. lecz z czasem zauważamy, że ten super samochód ledwo co jeździ i nie wiemy co jest grane. Podobnie ludzie żyjący pod sterami "konsumującego aspektu umysłu" będą kupować i konsumować umysłem coraz to nowe rzeczy, lecz pewnego dnia mogą zdać sobie sprawę, że mimo posiadania tylu rzeczy, to czują się jakoś dziwnie pusto, jakby tak naprawdę nie mieli nic.

Kluczem do zmienienia tego jest zdanie sobie z tego sprawy i podjęcie świadomej decyzji odzyskania dostępu do kierownicy naszego własnego życia, która została przejęta przez konsumpcyjny aspekt umysłu. Sama konsumpcja rzeczywistości zmysłami jest oczywiście jednym z elementów składowych życia w dwoistości, lecz co innego jest konsumować rzeczywistość zmysłami kiedy za kierownicą siedzi świadoma głębsza istota (my), a co innego kiedy za kierownicą siedzi niższy aspekt umysłu. Konsumpcyjny umysł nie jest w stanie pojąć i docenić piękna tkwiącego w małych rzeczach, w subtelnych elementach. Zauroczy się przez moment, a potem gna w nieustający wir konsumpcji na poziomie karoserii.

Natomiast kiedy to głębsza wersja nas siedzi za kierownicą naszego życia, to jesteśmy w stanie dostrzeć i docenić piękno tkwiące w nawet najmniejszej rzeczy. W kontekście relacji jesteśmy wolni od oczekiwań, wymagań, stereotypów, i jesteśmy w stanie dostrzeć, docenić, i cieszyć się z nawet najbardziej subtelnych, wydawałoby się mało znaczących gestów. W kontekście rzeczy, widzimy wszechświat możliwości w drobnych, subtelnych, zwykłych rzeczach. Dostrzegamy ich piękno i potrafimy je docenić oraz wchodzić z nimi w interkację bezterminowo. Tego nie da się poczuć dopóki u steru jest niższy aspekt umysłu. On widząc "cuda małych rzeczy", popuka się w czoło, wyśmieje, zlekceważy, a nawet jeśli zdecyduje się je zrozumieć to trafi na ścianę i nie uchwyci niczego poza karoserią. Do uchwycenia "cudowności małych rzeczy" potrzeba zdecydowania, autentyczności, wrażliwości, wytrwałości, i otwartości na nowe. Nie przyjdzie to z dnia na dzień, ale z czasem będzie do nas docierać coraz bardziej.

Sporym wsparciem w tym procesie, jest wczucie się w jak najmłodsze lata samego siebie, kiedy to naturalnie dostrzegaliśmy cudowny wszechświat małych rzeczy...

Aby oglądać z polskimi napisami, upewnij się że po włączeniu filmu przycisk CC  jest aktywny

Małe rzeczy  // Inne / Muzyczny Zakątek

Jedziemy pociągiem, nagle budzimy się ze snu. Rozglądamy się wokoło i wszystko wygląda jakbyśmy cofnęli się w czasie o sporo lat... aha, konduktor czeka na okazanie biletu, tylko gdzie go włożyliśmy? O jest, ale cóż to za napis? "WERSJA 2.0 Nasze imię i nazwisko"... Ktoś przebiega szybko korytarzem pociągu... ta osoba wygląda jak ja sprzed lat... co jest grane?

Życie w świecie dwoistości do łatwych nie należy. Chcąc się jakoś w nim odnaleźć często musimy balansować na pograniczu pozostania sobą, a dopasowania się do norm programu społecznego. Czasem bywa, że popłyniemy w to dopasowywanie się i kiedyś tam po latach - np. jadąc pociągiem - zdajemy sobie z tego sprawę. Zaczynamy tęsknić za tą osobą, która najbardziej ze wszystkich osób na świecie jest w stanie nas zrozumieć: czyli za nami samymi sprzed lat... albo za nami samymi sprzed obecnej inkarnacji, nami w wersji sprzed zanurzenia się w światy dwoistości. A co jeśli udałoby nam się spotkać nas samych sprzed lat, albo sprzed dwoistości? Czy ta wcześniejsza wersja nas samych byłaby w stanie zrozumieć cały bagaż wad/doświadczeń jaki ukształtował obecną wersję nas samych?

Mimo, że aspekt integralności w ten czy inny sposób spaja nas wszystkich w całość, to każdy ma swój osobisty program społeczny (wyjątkowo osobiste podejście do najdrobniejszych niuansów programu społecznego gatunku) i każdy żyje na co dzień w swojego rodzaju wszechświecie osobistym. Nie raz dochodziłem do wniosku, że w tej czy innej sprawie nikt na świecie nie potrafi w pełni zrozumieć i poczuć tego, co ja czuję... że jeśli spotkałbym siebie samego (z teraz lub z przeszłości), to rozumielibyśmy się w pełni bez słów...

Patrząc z głębszej perspektywy, we wnętrzu każdej istoty którą spotkamy możemy ujrzeć część samego siebie (składową integralności), ale żeby dojrzeć do umiejętności takiego postrzegania często najpierw warto jest bardziej dokopać się do tej części siebie, która jest składową nas samych jako suweren (czyli unikalna, subiektywna, ekstremalnie osobista wersja nas samych). Często już wersja nas samych z dzieciństwa jest istotą o bardzo nietypowym podejściu do świata, jeśli potrafimy sobie przypomnieć i wczuć się w nasze procesy myślowe z dzieciństwa, w nasze postrzeganie rzeczywistości u zalążka percepcji...

Jeśli spotkałbym siebie samego sprzed lat, to co bym do niego powiedział? Czy wersja mnie sprzed lat chciałaby ze mną rozmawiać? Czy by mi zaufała? Czy otwarłaby się przede mną? Czy nie byłoby jej wstyd, że potoczyła swoje życie (w postaci mnie) w takim a nie innym kierunku? Obecna wersja mnie ma na sobie pewien bagaż życia w świecie dwoistości, nierzadko będący obciążeniem, który mniej lub bardziej przytępił nasze wrodzone subtelne przetwarzanie rzeczywistości, który czasem powoduje, że mogę zapomnieć o sobie sprzed lat, albo o sobie sprzed dwoistości. Dlatego proszę cię ja sam sprzed lat, krzycz do mnie i wyciągaj do mnie dłoń, abym nigdy o tobie nie zapomniał, abym cię odnalazł i na ponów stopił się z tobą w jedno... w taką dopakowaną, poskładaną z różnych aspektów mnie, całościową Wersję 2.0 mnie samego...

Wersja 2.0  // Inne / Muzyczny Zakątek