Słowa te mogą pochodzić albo od kolektywu ludzkości z poziomu Suwerena i/albo od samej planety Ziemia. Na poziomie ciała-ego wielu ludzi żyje w iluzji świata dwoistości, lecz na poziomie Suwerena istnieje imperatyw zharmonizowania tego co dwoiste, uzdrowienia tego co przynosi ból i cierpienie. Kolektyw ma świadomość, że istnieją grupy istot przebudzonych, które są w stanie usłyszeć prośbę o pomoc i zainterweniować w razie potrzeby.

Przedstawicielka grupy na pustyni zgłasza swoją gotowość do działania. Ubrana jest w strój astronauty. Strój ten oraz słowa "Płyń do gwiazd" nawiązują do kosmicznego wymiaru pola działań, do których przygotowana jest przedstawicielka. Słowa "Odpalonych rakiet, łatwo nie dogoni czas." mogą mieć dwojakie znaczenie:

• 1) Poza głównym torem fabularnych (działania pozasceniczne), utwór zawiera również poboczny tor fabularny (loty kosmiczne astronautów). Na tym torze fabularnym słowa o rakietach mogą oznaczać zachwyt nad szybkością silnika rakietowego startującego wahadłowca astronautów.
• 2) Na torze fabularnym działań pozascenicznych, słowa o rakietach mogą oznaczać, że wystrzelenie pocisku rakietowego w formie zbrojnej trwa krótko, lecz już odbudowa dokonanych zniszczeń jest czymś, czego łatwo nie dogoni czas. Stąd warto działać już wcześniej.

Czujesz to, brak nam sił
zdaje się, że mamy problem.
Ale tak chcemy żyć
tak na maksa, nie tak po prostu.

Przedstawicielka zdaje sobie sprawę, że grupy przebudzonych są w mniejszości planetarnej, że brak optymalnej ilości sił (ludzi), którzy by świadomie zainterweniowali w razie potrzeby. Mimo to nie rezygnuje, mówiąc że wybierają dać z siebie wszystko i tylko ta opcja ich interesuje. Dziewczynki ze świątyni, grupa zadaniowa przebudzonych kobiet oraz tajemnicza liderka udają się tam, gdzie tkwi prawdziwe
sedno konfliktu zbrojnego, do kryjówki kontrolerów wojskowych. Z kolei grupa z pustyni dołącza do nich zdalnie, zapewniając wsparcie energetyczne.

Na podniesioną broń zagubionych w dwoistości wojskowych, grupa interwencyjna reaguje schowaniem swoich dłoni za siebie, jako wyraźny znak, że nie zamierzają odpowiedzieć przemocą na przemoc. Można też wyciągnąć wniosek, że najprawdopodbniej zdecydowana odmowa zareagowania przemocą na przemoc oraz specyficzne ruchy taneczne utworzyły rodzaj bariery ochronnej, gdyż kontrolerzy wojskowi opuścili broń i czekają. Do akcji wkracza stojąca w cieniu mroczna postać, najprawdopodobniej pochodzenia pozaziemskiego lub z innego wymiaru, która ma nadzieję przebić się przez pole ochronne wytworzone przez grupę zadaniową.

Liderka - kumulująca siły składowe wszystkich uczestników interwencji - mierzy się z mroczną postacią poprzez reaktywację u niej energetyk serca, co widoczne jest jako rozgrzane do czerwoności serce. Zamiast odpowiadać przemocą na przemoc, przebudza u drugiej istoty to, co zostało uśpione (serce), gdyż wie że stosować przemoc i cierpienie może tylko ktoś kogo serce zostało zamrożone i uśpione. To powoduje ocknięcie się mrocznej postaci i zaniechanie z jej strony przemocy. Reakcja ta rozchodzi się promieniście na kontrolerów wojskowych, reaktywując ich serca.

Sceny ukazane w utworze mają charakter alegoryczny, aczkolwiek dotykają realnych spraw. Pozytywny wpływ na uzdrawianie punktów zapalnych poprzez skumulowane zdalne działanie osób medytujących w danej intencji, jest udowodnione w eksperymentach naukowych. Także na poziomie osobistych spraw codziennych, każdy z nas może osobiście sobie to wypróbować. Przykładowo gdy mamy do czynienia z zagubioną w dwoistości osobą lub grupą osób, które wykazują złośliwe działania, to czy lepszy skutek długofalowy uzyskamy odpowiadając złośliwością na złośliwość, negatywną energią na negatywną energię, czy raczej tworząc wokół siebie barierę ochronną i wysyłając do takiej osoby częstotliwości miłości, które oczyszczają ją z zasłon dwoistości?...