Najbardziej górna część obrazu Adja Komnata 10 nawiązuje do dualności i konstrukcji szachownicy. 64 kwadraty szachownicy tworzą razem jeden kwadrat (fraktale). Kwadrat jest metaforą dwóch wymiarów. Czerń i biel to metafora dualistycznej natury rzeczywistości. Szachownica jest odpowiednikiem „podstawowej rzeczywistości” skonfigurowanej na przetrwanie. Poniżej znajduje się okrąg, który jest metaforą jedności, całości i ścieżki bez ścieżki. Wewnątrz okręgu znajduje się anielska postać zakorzeniona w ziemskim krajobrazie. Przed tą anielską obecnością znajduje się spiralna mandala, która prowadzi do dziury w ziemi. Mandala ta niemal woła anielską postać, aby wyszła z trójkąta i weszła do „dziury” reprezentującej podświadomość.
Trójkąt wewnątrz koła symbolizuje świat trójwymiarowy. Jest on „pojemnikiem” ducha czyli esencji duszy. Oko po lewej stronie żyje, w porównaniu do oka po prawej stronie, które jest martwe, ale otwarte. Lewe oko jest połączone światłem z sercem anielskiej obecności wewnątrz trójkąta za pomocą wiązki energetycznej.
Poza tym podstawowym opisem, obraz jest podzielony dość równomiernie na kwartyle. W lewym górnym kwartylu dominuje postać ludzka, oko i smok. Postać ludzka wygląda na „fragmentaryczną”, ponieważ jednym okiem obserwuje zmieniającą się rzeczywistość trójwymiarową, a drugim okiem spogląda do wewnątrz na ponadczasową rzeczywistość swojego pochodzenia (najgłębszych korzeni). Glif reprezentuje pochodzenie. Smok jest archetypem prymitywnej siły, która została pokonana przez ludzkie umiejętności. Wspomnienia tych wydarzeń wciąż istnieją, lecz są abstrakcyjne, podobnie jak sam obraz smoka.
W prawym górnym kwartylu dominuje podłużny portal oraz postać ludzka z rękoma za plecami w geście spokojnej akceptacji. Za postacią znajdują się glify pochodzenia. Obie ludzkie postacie patrzą w kierunku okręgu. Podłużny portal (niebieski owal) zawiera ten sam kwartylowy symbol całości obrazu, co oznacza, że obraz sam w sobie jest portalem.
Zauważysz, że na środku znajduje się niebieska pozioma linia podziału, która oddziela świadome i nieświadome aspekty obrazu. Z tego powodu dwa kwartyle odnoszące się do nieświadomości są wyraźnie bardziej abstrakcyjne. Prawy dolny kwartyl zdominowany jest przez figurę geometryczną, która w pewnym stopniu przypomina trumnę lub sarkofag. Równoznaczne jest to z odczuwaniem, przez postać z prawego górnego kwartylu, akceptacji w temacie śmierci. Widać, że postać ludzka „rozpuszcza się” w tej trumnie, a dwie anielskie postacie, po prawej stronie prawego dolnego kwartylu, opuszczają to miejsce.
Lewy dolny kwartyl to jeden wielki portal. Pełni on rolę - jak wszystkie portale - przejścia (korytarza). Tym, co dzieli dolne kwartyle to płynąca „rzeka”. Jest ona nurtem obrazu. Rzeczą, która odciąga wzrok, ale jednocześnie przenosi go na centralną część obrazu. Najtrudniejszą sprawą do zrobienia dla artysty jest rozplanowanie ruchu oczu w synchronizacji z samą narracją dzieła.
|