Mimo, że słowa mówiące o tym, że dostrzegamy w czyichś oczach Wszechświat, w pierwszej chwili mogą wydawać się sformułowaniem poetyckim, to jednak mogą one nieść w sobie sporo dosłowności jeśli spojrzymy na temat z perspektywy fraktalnej natury świadomości. Doświadczając życie przez soczewki czasoprzestrzeni możemy mieć wrażenie upływu czasu, ulotności dni niczym upływ wody morskiej bez punktu zaczepienia. Czas i jego upływ to zmienne czasoprzestrzenne, jednak my pod ludzkim awatarem (ciało, emocje, umysł, energetyka) funkcjonujemy jako istota nieskończoności nie podlegająca zjawiskom czasoprzestrzennym, stąd śmiało można powiedzieć, że pośród morskich fal ulotnych dni (zmienne czasoprzestrzenne) jesteśmy jak stabilne wyspy (zmienne nieskończoności).

W świecie fizycznym mamy dom dla fizycznej części naszej osobowości, a gdzie jest dom naszej niefizycznej, wiecznej części osobowości? Oczy są oknami do wnętrza człowieka. Niby to tylko narząd ciała fizycznego, a jednak skupia on w sobie jakąś głębszą, subtelną obecność operatora doświadczającego poprzez ludzkiego awatara. Z jego/naszej perspektywy lokalność przestrzeni to kwestia względna, toteż jego/nasz dom może być tu i tam. Przypominają mi się w tym miejscu słowa Suwerena z filmu "Gdzie żyje Suwereno-Integralność?"

Tak jak gdy założymy okulary na oczy i nasze oczy są niewidoczne lub przysłonięte, tak podobnie stopień zapomnienia w dwoistości określa na ile przejawia się w naszych oczach niedwoista część naszej osobowości. W oczach drugiej osoby możemy znaleźć inspirację, katalizator optymalizujący nasze postrzeganie życia w kontekście całości. W miarę obierania warstw cebuli zaczynamy inaczej podchodzić do naszych spraw codziennych, inaczej spoglądać na to, co do tej pory wydawało się oczywiste...