Wsłuchując się w ten utwór i wideo, mam następujące odczucia. Większość osób chce jak najlepiej dla członków swojej rodziny. Kiedy zapewniamy sobie samemu dach nad głową, wyżywienie, dostęp do różnych rozwiązań technicznych, to naturalnym biegiem rzeczy jest chęć zapewnienia tego też swojemu partnerowi, dzieciom, rodzicom. Szkoda jednak, że współczesna ludzkość ten rodzaj empatii najczęściej rozpościera jedynie na członków swojej rodziny biologicznej. Świadome cywilizacje zdają sobie sprawę, że cała populacja planetarna jest jedną rodziną i starają się rozwijać w sposób zrównoważony, czyli każdy na planecie ma dostęp do tych samych zasobów i usprawnień, gdyż wszyscy są członkami tej samej rodziny. To trochę jak sztafeta, sukces całej drużyny zależy od tego jak poradzi sobie najsłabszy członek drużyny.

Myślę, że stąd określenie „Ludzka Rodzina” używane w materiałach WingMakers.

Dlatego przykre jest, że w czasach konstruowania komputerów kwantowych, ludzkość nadal nie rozumie, że stanowi jeden nierozerwalny organizm i są przypadki całych grup społecznych lub narodów, które mieszkają w szałasach i są pomijane we wspólnym postępie planetarnym. Inna sprawa, że ten postęp nie w każdej dziedzinie życia bywa konstruktywny, lecz chodzi o sam fakt współodczuwania wobec innych. Zmienić to może jedynie przebudzenie się ludzi na poziomie osobistym, które z czasem będzie na tyle liczebne, że wpłynie to również na wybór innych osób jako przedstawicieli państw i organizacji.

Póki tak jeszcze nie jest, warto zauważyć inną rzecz, która przy okazji tej sytuacji ma miejsce. Negatywne aspekty dwoistości mogą wciągnąć w swoje sidła zarówno ludzi żyjących w obfitości, jak i tych w skrajnej biedzie. Jednak często bywa tak, że ludzie żyjący w skromnych warunkach potrafią pełniej dostrzegać i doceniać subtelne, naturalne, radosne aspekty życia, niż osoby żyjące w dostatku. Oczywiście nie jest to pochwała życia w biedzie, lecz obserwacja że być może niektórzy ludzie wraz z poprawą sytuacji materialnej zbytnio odlatują w „usprawnienia materialności”, jednocześnie zapominając o tym co jest naprawdę ważne, o tym co wiedzieli i czuli naturalnie kiedy byli dziećmi. Oczywiście optymalnym rozwiązaniem jest rozwój materialny zrównoważony z rozwojem wewnętrznym, lub co najmniej pamiętanie tego, co było dla nas oczywiste gdy byliśmy małymi dziećmi...