Sekretny Język

Noc w łóżku,
oczy zamknięte, uszy otwarte,
przysłuchiwanie się sekretnemu życiu tętniącemu za moim oknem.
Liturgia nocy.
Dźwięki i rytmy
żwawo poruszających się świerszczy
przekazujących swoje świadectwo drzewom, które górują nad
miejscowym kościołem na podobieństwo wielkich bram zwieńczonych łukami
wyrzeźbionych przez rzymskie dłonie.
Zawiły język maleńkich zwierząt
rozprzestrzeniający się poprzez nocne powietrze
wytrwale utrzymuje mój stan fascynacji.
Jak mam zasnąć pozostając bez tłumacza?
Gdybym tylko dowiedział się o czym one mówiły.
Mógłbym ponownie zasnąć.

 
Pragnienie Światła

Słońce przemieszcza się po dachu nieba
z cierpliwością żółwia.
Krążąc nieustannie między czarnym korytarzem
przybycia i odejścia.
Księżyc potrafi spowodować zmianę
i przedziurawić pewną siebie ciemność.
Słabsza siostra słońca
wypływa z niej światło nawet wówczas gdy skurczy się
do postaci fluoroscencyjnej szczeliny.
Czarne niebo niczym mnisi kaptur opuszczony
nad gwiazdy o przymrużonych oczach.
Kapitanowie zagubili się,
rzuceni w rozciągającą się
ciemną jaskinię zodiaku.
Ten milczący busz, gdzie
światło jest wyrwane z korzeniami i odrzucone poza
tętno życia niczym zmęczony, nierówno chodzący zegar.
Marzy on o świetle słonecznym przechodzącym po nim tak,
aby mógł podążyć za nim niczym pasożyt.
Znużony włóczeniem się w poczuciu braku
chce żyć prędkością światła i odczuwać jego bezpośredniość.
Chcąc pozostać żywym w latach świetlnych,
a nie w jakiejś bezczynnej wieczności.
Pragnąc, aby przeszywający ból życia
był cechą otępionych, nie odczuwających peryferii starodawnej przestrzeni.
Ciemność kroczy za światłem jak niestrudzony
wicher spadający na uschłe, pozbawione korzeni rośliny.
Tym niemniej zawsze ma miejsce wrażenie jakoby przerastała ona ludzi
jeśli nie byłoby światła.