Jedziemy pociągiem, nagle budzimy się ze snu. Rozglądamy się wokoło i wszystko wygląda jakbyśmy cofnęli się w czasie o sporo lat... aha, konduktor czeka na okazanie biletu, tylko gdzie go włożyliśmy? O jest, ale cóż to za napis? "WERSJA 2.0 Nasze imię i nazwisko"... Ktoś przebiega szybko korytarzem pociągu... ta osoba wygląda jak ja sprzed lat... co jest grane?

Życie w świecie dwoistości do łatwych nie należy. Chcąc się jakoś w nim odnaleźć często musimy balansować na pograniczu pozostania sobą, a dopasowania się do norm programu społecznego. Czasem bywa, że popłyniemy w to dopasowywanie się i kiedyś tam po latach - np. jadąc pociągiem - zdajemy sobie z tego sprawę. Zaczynamy tęsknić za tą osobą, która najbardziej ze wszystkich osób na świecie jest w stanie nas zrozumieć: czyli za nami samymi sprzed lat... albo za nami samymi sprzed obecnej inkarnacji, nami w wersji sprzed zanurzenia się w światy dwoistości. A co jeśli udałoby nam się spotkać nas samych sprzed lat, albo sprzed dwoistości? Czy ta wcześniejsza wersja nas samych byłaby w stanie zrozumieć cały bagaż wad/doświadczeń jaki ukształtował obecną wersję nas samych?

Mimo, że aspekt integralności w ten czy inny sposób spaja nas wszystkich w całość, to każdy ma swój osobisty program społeczny (wyjątkowo osobiste podejście do najdrobniejszych niuansów programu społecznego gatunku) i każdy żyje na co dzień w swojego rodzaju wszechświecie osobistym. Nie raz dochodziłem do wniosku, że w tej czy innej sprawie nikt na świecie nie potrafi w pełni zrozumieć i poczuć tego, co ja czuję... że jeśli spotkałbym siebie samego (z teraz lub z przeszłości), to rozumielibyśmy się w pełni bez słów...

Patrząc z głębszej perspektywy, we wnętrzu każdej istoty którą spotkamy możemy ujrzeć część samego siebie (składową integralności), ale żeby dojrzeć do umiejętności takiego postrzegania często najpierw warto jest bardziej dokopać się do tej części siebie, która jest składową nas samych jako suweren (czyli unikalna, subiektywna, ekstremalnie osobista wersja nas samych). Często już wersja nas samych z dzieciństwa jest istotą o bardzo nietypowym podejściu do świata, jeśli potrafimy sobie przypomnieć i wczuć się w nasze procesy myślowe z dzieciństwa, w nasze postrzeganie rzeczywistości u zalążka percepcji...

Jeśli spotkałbym siebie samego sprzed lat, to co bym do niego powiedział? Czy wersja mnie sprzed lat chciałaby ze mną rozmawiać? Czy by mi zaufała? Czy otwarłaby się przede mną? Czy nie byłoby jej wstyd, że potoczyła swoje życie (w postaci mnie) w takim a nie innym kierunku? Obecna wersja mnie ma na sobie pewien bagaż życia w świecie dwoistości, nierzadko będący obciążeniem, który mniej lub bardziej przytępił nasze wrodzone subtelne przetwarzanie rzeczywistości, który czasem powoduje, że mogę zapomnieć o sobie sprzed lat, albo o sobie sprzed dwoistości. Dlatego proszę cię ja sam sprzed lat, krzycz do mnie i wyciągaj do mnie dłoń, abym nigdy o tobie nie zapomniał, abym cię odnalazł i na ponów stopił się z tobą w jedno... w taką dopakowaną, poskładaną z różnych aspektów mnie, całościową Wersję 2.0 mnie samego...

Wersja 2.0  // Inne / Muzyczny Zakątek

Na wstępie warto wspomnieć, że oryginał poniższej piosenki powstał w roku 1982 w Polsce, a poniższa wersja to współczesny jej cover. W roku 1982 panował w Polsce stan wojenny i atmosfera represji, co drastycznie ograniczało życie codzienne Polaków. Jednak ludzie w swoich sercach czuli się wolni i nie mogli tego znieść, więc zaczęły się rozruchy na rzecz wolności. Piosenka powstała, aby dodać Polakom odwagi i siły, żeby nie zapomnieli o świetlanej przyszłości, która jest przed nimi.

Minęło 40 lat i jeśli spojrzymy na głębsze znaczenie słów piosenki, to w wielu aspektach mogą one nadal być aktualne, może nie w dosłownym, ale bardziej w metaforycznym znaczeniu. Oczywiście każdy odbierze ją na swój własny sposób. Osobiście czuję to tak:

Karuzela - to kolektywny strumień życia.
Głośniki - to ciało ludzkie.
Grająca muzyka - to trwające życie jednostki w ciele.
Kołyszę się cała w takt muzyki - płynie we mnie witalna energia i chęć do życia.

Ma miejsce zderzenie się dwóch skrajnych rzeczywistości: z jednej strony istota tryskająca chęcią do życia i wyrażania siebie, a z drugiej ograniczenia i represje ze strony czynników zewnętrznych. Z jednej strony chcę przenosić góry, ale z drugiej strony tłumi się mnie na różne sposoby. W akcie wewnętrznego rozdarcia, pytam Stwórcę, czy pomoże mi jakoś w tych trudnych chwilach? Może otrzymam odpowiedź za jakiś czas, ale już teraz mimo trudności nie dam się stłamsić i zgasić.

Każdy kto nie chce dać się złamać - najlepiej jak w danej chwili potrafi - stosuje jakieś rozwiązania neutralizacji stresu i żalu. Oczywiście alkohol - poza chwilą zapomnienia - wpływa destrukcyjnie na ciało i psychikę, jednak słowa w refrenie odnoszące się do mocnej wódy postrzegam jako symboliczne nawiązanie do rozwiązań, które neutralizują napięcie i pomagają przetrwać trudniejsze chwile. Każdy ma swoje takie rozwiązania. Osobiście w różnych okresach życia stosowałem np. tabliczka czekolady na raz, słuchanie mocniejszej muzyki, granie w mocniejsze gry komputerowe, oglądanie śmiesznych filmików, udanie się do lasu lub w otoczenie dzikiej przyrody itp.

Słowa te są protestem wobec sztywnych postaw i szablonów zachowań, co wolno robić, co wypada, a co nie.
Mamy tu ekspresję tłumionej witalności istoty, która chce żyć bez ograniczeń i móć wyrażać siebie na nowe sposoby. Pod tym względem piosenka ta dla wielu osób jest aktualna w roku 2022 i jak dla mnie daje pozytywnego powera do wzięcia się w garść i ruszenia, choćby małymi kroczkami, ale zawsze do przodu.

Utwór wykonany przez 16 wokalistów oraz 732 muzyków.

Orkiestra Serc   // Inne / Muzyczny Zakątek